De l’autre côté du verre et autres poemes

img

 

 

 

De l’autre côté du verre et autres poemes

 

Traduit par Alex Mathiot

 i

 De l’autre côté du verre, il y a une fleur

qui t’incite à la toucher. Tu ne peux pas

souiller l’immaculé, souviens-toi. C’est ainsi : dans cette

scène, il y a un arôme qui ne peut

exister. Le mot amant naquit pour

exprimer l’urgence de l’interdit qu’il

faut briser. Cette occasion est propice

pour convertir le désir en racine et tout arracher

depuis les profondeurs. Agoniser.

Regarde comme grandit la fleur depuis ton

enveloppe de sang. Interdis

à tes lèvres de lui donner un nom. Après avoir fermé

ta poitrine, embrasse la surface et célèbre l’idée

du regard qui peut tout transpercer.

 

ii

 Nous sommes arrivés à la ville par les ponts

mais notre destin n’était pas la rivière.

Nous emmenions avec nous la petite

pour lui montrer le balancement

des chaînes qui ne brillent que

dans l’esprit. Parfois nous créons

pour croire.

 

Nous sommes arrivés à la ville par les ponts

les pieds luxés et les langues

en équilibre.

Nous avons ôté nos chaussures vernies

blanches. Nous sommes arrivés. Nous sommes partis.

Nous avons promis de ne pas revenir.

 

 

 

iii

 Le grand-père a perdu un œil en Allemagne

quand il travaillait à la mine. Il n’a plus jamais

été lui-même depuis. La ceinture

lui contournait le ventre

et il mâchait du pain trempé dans du vin.

 

Il est mort dans une résidence au

nom de bateau. C’est curieux comme

les gens tracent leur propre cartographie.

 

J’y suis allée une fois avec mon père

et n’y suis pas retournée

pour que l’expérience

ne se percute pas.

 

Les anciens ouvrant automates

la bouche. Expulser sans conscience

n’importe quel liquide.

 

Je veux penser que voir est plus qu’un

acte du corps. Le poème aussi.

Le corps est un mensonge.

 

 

 

iv

 Avec l’éponge dans la main droite

nous lavons le corps de l’amant

blessé. Nous n’avons jamais

vécu en temps de guerre, mais

nous combattons.

 

L’écume, comme la lumière,

met de l’ordre à ses cheveux.

 

Même ainsi la chair sent.

 

Voilà notre manière de nous ôter

les mauvaises herbes

            de la bataille.

 

v

 Aimer n’est pas prononcer

mais

oublier tous les vertiges

insérer tous les diamètres

dans le ventre

séparer les lèvres

et les bras

 

donner à boire.

 

 

 

 

Tamara Andrés


i.

 

Ao outro lado do cristal hai unha flor

que che impele ao tacto. Non podes

romper o impoluto, recorda. É así: nesta

escena hai un recendo que non pode

ser. A palabra amante naceu para

expresar a urxencia do prohibido que

cómpre romper. Esta ocasión é propicia

para converter o desexo en raíz e arrincar

todo desde a fondura. Agonizar.

Olla como medra a flor desde a

túa envoltura de sangue. Prohíbelle

aos labios poñerlle nome. Tras pechar

o peito, bica a superficie e celebra a idea

da ollada que todo o pode traspasar.

 

ii.

 

Chegamos á cidade a través das pontes

pero o noso destino non era río.

Levabamos con nós a cativa

para amosarlle o bambear

dos encadeamentos que só relocen

no maxín. Ás veces creamos

para crer.

 

Chegamos á cidade a través das pontes

cos pés luxados e as linguas

en equilibrio.

Quitamos os zapatos brancos

de charol. Chegamos. Marchamos.

Prometemos non volver.

 

iii.

 

O avó perdeu un ollo en Alemaña

cando traballaba na mina. Nunca volveu

a si do mesmo xeito. O cinturón

contorneáballe a barriga

e mastigaba pan xugado en viño.

 

Morreu nunha residencia con

nome de barco. É curioso como

a xente traza a propia cartografía.

Eu fun unha vez co pai

e non volvín

para que a vivencia

non percutise.

 

Os anciáns abrindo autómatas

a boca. Expulsar sen consciencia

calquera líquido.

 

Quero pensar que ver é máis ca un

acto do corpo. O poema tamén.

O corpo é unha mentira.

 

iv.

 

Coa esponxa na man dereita

aseamos o corpo do amante

ferido. Nós nunca vivimos

en tempo de guerra, mais

combatemos.

 

A escuma, coma luz,

dálle orde ao cabelo.

 

Mesmo así a carne recende.

 

Así o noso xeito de limparmos

a maleza

            da batalla.

 

v.

 

Amar non é pronunciar

mais

esquecer as vertixes todas

inserir os diámetros todos

no ventre

separar os beizos

e os brazos

 

dar de beber

 

 

 

 

Tamara Andrés (Combarro, 1992) formouse a nivel universitario en Tradución e Interpretación e cursou un máster de Literatura Comparada. Traballa como docente e tradutora mentres realiza a súa tese na Universidade de Vigo arredor da relación entre tradución e poesía de autoría feminina en Galicia. Participa en proxectos escénicos e audiovisuais, realiza obradoiros poéticos e coordina eventos literarios

En 2015 publicou Amentalista, unha homenaxe a René Magritte, e nese mesmo ano gañou o Concurso de Poesía O Facho co poemario Nenæspiraes. Logo virían os poemarios Corpo de Antiochia (Galaxia, 2017), traducido ao castelán, irmá paxaro (Cuarto de Inverno, 2019), bosque vermello (Positivas, 2019) ou o poema ilustrado Distancias (Galaxia, 2020), xunto a Marcos Viso.

Textos seus foron premiados en diversos certames e publicados en obras colectivas, como nas revistas Dorna e sèrieAlfa ou nas antoloxías No seu despregar (2015, Apiario) ou Anthology of Young Galician Poets (2019, Vakxikon).

 

 

 

Other Books